Είναι ένας αρκετός;

Πώς συμβιβάζεται η θαυμαστή ετούτη Ιαπωνία με την Ιαπωνία του kodokushi και των μοναχικών θανάτων; Σεβόμαστε τα νιάτα - γιατί άραγε; μήπως γιατί είναι το εργατικό δυναμικό του μέλλοντος; - μ' αφήνουμε τους ηλικιωμένους ν' αργοσβήνουν, αντιδιαμετρικά, ξεχασμένοι ή ακόμα χειρότερα ανύπαρκτοι. Τιμούμε την υπόσχεση της νέας γενιάς, μα κλωτσούμε την ξεζουμισμένη προηγούμενη ως περιττό βάρος της κοινωνίας κι ιστορικό σκουπίδι. Κρατούμε ανοικτό έναν ολόκληρο σταθμό για χάρη μιας μαθήτριας (ουσιαστικά μια στάση, αν βάλουμε τις υπερβολές στην άκρη), μα σφραγίζουμε τη μοίρα και κατεβάζουμε ρολά στα μούτρα ενός μικρού λαού γερόντων. Στην Ιαπωνία του 21ου αιώνα ένας είναι αρκετός, μα οι πολλοί περιττεύουν. Είναι η Ιαπωνία μια χώρα κανιβαλιστική και υστερόβουλη ή, τελικά, δεν είναι παρά μία, ακόμη, χώρα μεγάλων αντιθέσεων; Το εν πρώτοις συγκινητικό γίνεται τώρα δίκοπο μαχαίρι, σαν πιάσει κανείς να βρει το κοινό μέτρο μιας κοινωνίας τόσο ιδιαίτερης και απομακρυσμένης, όσο η ιαπωνική.