ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ - Ο Προφήτης

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,
   αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
   που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
   αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
   ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.

 
[ Τη σύνθεση μας τη χάρισε, κάποτε, μια γάτα με πολύ κοφτερά νύχια ]

ΧΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ - Κάτω από τη ρόδα [Αποσπάσματα]

[ Από τις Εκδόσεις Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος ]

[σελ. 108]

"Στο μεταξύ είχανε φτάσει στο δρόμο και συνέχισαν με γρηγορότερο ρυθμό την πορεία προς το μοναστήρι, όπου όλοι οι καθηγητές με τον έφορο στην κορυφή υποδέχτηκαν το νεκρό Χίντιγκερ, που αν ζούσε θα το έβαζε στα πόδια και μόνο με τη σκέψη μιας τέτοιας τιμής. Πάντοτε οι δάσκαλοι βλέπουν ένα νεκρό μαθητή διαφορετικά από ένα ζωντανό. Τότε πείθονται, για μια στιγμή, για την αξία και το ανεπίστρεφτο κάθε ζωής και κάθε νιότης σε βάρος της οποίας τόσο συχνά αμαρτάνουν αλόγιστα".

[σελ. 113]

"Τίποτα δεν τρομάζει τόσο πολύ τους δασκάλους, όσο τα παράξενα φαινόμενα που εμφανίζονται στη συμπεριφορά των πρόωρα αναπτυγμένων αγοριών κατά την επικίνδυνη οπωσδήποτε ηλικία της ζύμωσης της αρχόμενης εφηβείας. Γι' αυτούς υπήρχε οπωσδήποτε στον Χάιλνερ εξαρχής κρυφή μια σπίθα μεγαλοφυΐας - ανάμεσα στη μεγαλοφυΐα και την πειθαρχία του δασκάλου έχει σταθεροποιηθεί από ανέκαθεν ένα βαθύ χάσμα κι αυτό που παρουσιάζουν οι τέτοιοι άνθρωποι στο σχολείο είναι εκ των προτέρων για τους καθηγητές μια φρίκη. Γι' αυτούς οι μεγαλοφυΐες είναι εκείνοι οι κακοί, που δε δείχνουν κανένα σεβασμό στους καθηγητές, αρχίζουν να καπνίζουν στα 14, ερωτεύονται στα 15, στα 16 πηγαίνουν στην ταβέρνα, διαβάζουν κάποια απαγορευμένα βιβλία, γράφουν ανοίκειες εκθέσεις, σταυρώνουν καμία φορά ειρωνικά το δάσκαλο και σημειώνονται στον κατάλογο σαν κακής διαγωγής και υποψήφιοι για την τιμωρία του αυστηρού περιορισμού. Ένας δάσκαλος προτιμά να έχει στην τάξη του μερικά γαϊδούρια, παρά μια μεγαλοφυΐα και αν το καλοεξετάσεις έχει δίκιο, γιατί το καθήκον του δεν είναι να μορφώσει εξαιρετικά πνεύματα παρά καλούς λατινιστές, μαθηματικούς και καλούς ανθρώπους. Ποιος όμως υποφέρει περισσότερο και βαρύτερα από τους δύο, ο δάσκαλος από το αγόρι ή αντίστροφα, ποιος από τους δύο είναι περισσότερο τύραννος, περισσότερο πνεύμα βασανισμού και ποιος από τους δύο φθείρει και ντροπιάζει την ψυχή και τη ζωή του άλλου, αυτό δεν μπορεί να το ερευνήσει κανείς, χωρίς να θυμηθεί με οργή και ντροπή τη δική του νεότητα. Ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα μας και έχουμε την παρηγοριά ότι στον αληθινά μεγαλοφυή οι πληγές επουλώνονται σχεδόν πάντοτε και ότι απ' αυτούς βγαίνουν άνθρωποι που σε πείσμα του σχολείου δημιουργούν τα καλά τους έργα και που αργότερα, όταν είναι πια πεθαμένοι και περιβάλλονται από την ευχάριστη φήμη που δημιουργεί η απόσταση, παρουσιάζονται σε άλλες γενιές από τους δασκάλους τους ως θαυμάσιοι άνθρωποι και ευγενικά παραδείγματα. Και έτσι επαναλαμβάνεται απο σχολείο σε σχολείο το θέαμα του αγώνα μεταξύ νόμου και πνεύματος και βλέπουμε το κράτος και το σχολείο να κοπιάζουν ολοένα να τσακίσουν από τη ρίζα τα λίγα βαθιά και πολύτιμα πνεύματα που κάθε χρόνο παρουσιάζονται. Και αυτοί που στη συνέχεια πλουτίζουν το θησαυρό του λαού μας είναι πάντοτε εκείνοι που μισήθηκαν, συχνά τιμωρήθηκαν, το 'σκασαν από το σχολείο ή κυνηγήθηκαν από τους δασκάλους. Μερικοί όμως - και ποιος ξέρει πόσοι είναι αυτοί - κατατρώγονται απ' το βουβό πείσμα και χάνονται".

[ Οι επισημάνσεις δικές μου... ]